Sanma ey gönül Sanma!

Bu kâinat Haktan gayrı,

Hak bir yerde sen bir yerde,

Sanma ey gönül Sanma! 

Ne yerdedir ne gökte,

Mümin kulun kalbinde.

Sen ona bahanesin,

O sana bahanedir.

Yer gök o kadar dar ki;

Ancak zerreleri alır içine. 

Gönül ki o kadar geniş ki; 

Yaradana ev sahipliği yapar.

Şimdi gel bu bahr-i ûmmana,

Önce zikrullah ile kalbin temizlensin, 

Kirli yere misafir gelmez imiş,

Efendi fısıldar olsun Hakkın kelamını. 

Zikirle başlar yolculuk,

Her zerrede görünür Hak. 

Bundan sonrası sırdır,

Fakir Yunus söyleyemez bir türlü.